ประสิทธิภาพระหว่างดีบุกบรอนซ์และเบริลเลียมบรอนซ์แตกต่างกันอย่างไร?

ดีบุกบรอนซ์จริงๆ แล้วเป็นวัสดุโลหะที่มีดีบุกเป็นองค์ประกอบการผสมหลัก และโดยทั่วไปปริมาณดีบุกจะอยู่ระหว่าง 3-14%วัสดุนี้ส่วนใหญ่ใช้ในการทำส่วนประกอบที่ยืดหยุ่นและชิ้นส่วนที่ทนต่อการสึกหรอ ดีบุกบรอนซ์ที่มีรูปร่างผิดปกติ ปริมาณดีบุกไม่เกิน 8% และบางครั้งก็เติมตะกั่ว ฟอสฟอรัส สังกะสี และองค์ประกอบอื่น ๆ
เบริลเลียมบรอนซ์แตกต่างจากดีบุกบรอนซ์เป็นบรอนซ์ที่ปราศจากดีบุกโดยมีเบริลเลียมเป็นส่วนประกอบโลหะผสมหลักประกอบด้วยโลหะเบริลเลียม 1.7 ถึง 2.5% และนิกเกิล โครเมียม ไทเทเนียม และองค์ประกอบอื่นๆ อีกเล็กน้อยหลังจากการชุบแข็งและรักษาอายุ ขีดจำกัดความแข็งแรงสามารถเข้าถึง 1250 ถึง 1500Mpa ซึ่งใกล้เคียงกับระดับของเหล็กที่มีความแข็งแรงปานกลางมีรูปร่างดีในสภาวะดับแล้วและสามารถแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูปต่างๆ ได้เบริลเลียมบรอนซ์มีความแข็งสูง ขีดจำกัดความยืดหยุ่น ขีดจำกัดความล้า และความต้านทานการสึกหรอ เช่นเดียวกับความต้านทานการกัดกร่อน การนำความร้อน และการนำไฟฟ้าที่ดีไม่มีประกายไฟเมื่อถูกกระแทก ดังนั้นจึงใช้กันอย่างแพร่หลายในส่วนประกอบที่ยืดหยุ่น ชิ้นส่วนที่ทนทานต่อการสึกหรอ และเครื่องมือที่ป้องกันการระเบิด
คนในวงการอุตสาหกรรมกล่าวว่าการเพิ่มตะกั่วลงในดีบุกบรอนซ์สามารถปรับปรุงความสามารถในการขึ้นรูปและความต้านทานการสึกหรอของวัสดุได้ และการเติมสังกะสีสามารถปรับปรุงประสิทธิภาพของการหล่อได้โลหะผสมนี้มีคุณสมบัติทางกลสูง ลดการสึกหรอ และทนต่อการกัดกร่อนและประสิทธิภาพการตัด การประสาน และการเชื่อมที่ง่ายดาย ค่าสัมประสิทธิ์การหดตัวค่อนข้างน้อย ไม่มีแม่เหล็ก สามารถใช้การพ่นเปลวไฟด้วยลวดและการพ่นอาร์คเพื่อเตรียมบูชบรอนซ์ บูช ส่วนประกอบไดอะแมกเนติก และสารเคลือบอื่น ๆ ที่ใช้ในอุตสาหกรรมทองแดงดีบุก ปริมาณดีบุก ส่วนใหญ่อยู่ระหว่าง 3 ถึง 14% และวัสดุนี้ที่มีปริมาณดีบุกน้อยกว่า 5% เหมาะมากสำหรับงานเย็น10% ของวัสดุนี้เหมาะสำหรับการหล่อ